De Kinderen van de Hondsberg (2011)
Documentair tweeluik ‘De Kinderen van De Hondsberg – 2011’. ‘De Kinderen van de Hondsberg’ is een documentaire-serie die in 1998 door de NCRV-televisie is uitgezonden, waarin een groepje verstandelijk beperkte kinderen werd geportretteerd. Dertien jaar later zijn deze kinderen allemaal jonge volwassenen. Ze proberen met vallen en opstaan, maar met veel kracht, hun leven vorm te geven.
Het tweeluik ging in premiere op het Nederlands Film Festival in september 2011 en won daar de Documentaire Publieksprijs 2011. Het tweeluik werd op 23 & 30 oktober 2011 door NCRV Dokument op de televisie uitgezonden.
Roel van Dalen: “In 1998 produceerde IDTV mijn documentaireserie “De Kinderen van De Hondsberg”. Nu willen wij samen met NCRV Dokument een nieuwe, driedelige serie maken met als titel “De Kinderen van De Hondsberg, tien jaar later”. De initiële documentaireserie portretteerde een groepje kinderen dat in die tijd verbleef op het Brabantse landgoed De Hondsberg. Er wonen kinderen met grote trauma’s en zeer complexe problemen. Enerzijds verstandelijke, anderzijds ook ernstige psychische en gedragsproblemen als pyromanie en destructief, agressief, opstandig gedrag. Ze zijn vaak achter in hun ontwikkeling, extreem angstig, gesloten of autistisch. In bijna alle gevallen is er sprake is van zeer gecompliceerde gezinssituaties.
De serie liet op indringende wijze zien wat er mis kan gaan tussen generaties, wat er gebeurt wanneer ouders ontspoord raken en voor hun kinderen geen verantwoordelijkheid meer kunnen opbrengen. Overal, in alle tijden, zullen kinderen buiten de boot blijven vallen en beschadigd raken. Iedere generatie heeft dan ook de collectieve verantwoordelijkheid om deze kinderen op te vangen en om hier altijd maar weer de aandacht op te vestigen, domweg omdat wij zulke kinderen voortbrengen. In die zin had “De Kinderen van De Hondsberg” (en hopelijk de nieuwe serie!) een signalerende functie, die door de jaren heen veel heeft losgemaakt. Ouders met kinderen met soortgelijke problemen voelden zich herkend en gesterkt, jongeren hebben naar aanleiding van de serie besloten een opleiding in de specialistische hulpverleningssector te gaan volgen. Tot op de dag van vandaag wordt de serie bovendien in tal van opleidingen gebruikt als lesmateriaal. En nog altijd wordt ons regelmatig gevraagd hoe het nu toch met de kinderen is gesteld.
De zes hoofdpersonen uit de originele serie zijn nu adolescenten die met vallen en opstaan de volwassenheid hebben bereikt. Sommigen hebben een relatief goed bestaan weten op te bouwen, anderen worstelen nog altijd enorm met hun handicap én met hun verleden. Voor de nieuwe serie leggen we hun huidige levenssituatie vast, gecombineerd met scènes uit de originele serie. Het tijdsverloop van 13 jaar zal een enorme dimensie aan het filmverhaal geven, misschien vergelijkbaar met de befaamde documentaireserie ‘7 Up’ van de Britse regisseur Michael Apted, die iedere zeven jaar hetzelfde groepje Engelse kinderen heeft geportretteerd. De serie is niets minder dan een portret van een land. Zonder nog verder te willen vergelijken zal het u niet verbazen dat ik nu al wel heimelijk mijmer over “De Kinderen van De Hondsberg, twintig jaar later”.
In “De Kinderen van De Hondsberg – 2011” zien we niet alleen hoe het onze hoofdpersonen gedurende al die jaren is vergaan, maar ook beantwoordt deze serie de vraag hoe wij in Nederland met zulke ‘probleemkinderen’ omgaan en zijn omgegaan. De tijdspanne van 13 jaar verschaft ons een goed beeld hoe het met de specialistische hulpverlening in ons land is gesteld, bekeken door de ogen van onze hoofdpersonen en hun ouders. Daarnaast is dit nieuwe tweeluik hopelijk van belang voor het begrip vóór en het inzicht ín de leefwereld van verstandelijk gehandicapte mensen, die gewoon in ons midden wonen.
Gedichten van Stephanie
Verdriet
De tranen van verdriet,
geen ene hond die het ziet.
Men denkt, die meid kan alles aan,
& zichzelf nooit uit het veld slaan.Zo wilt men je zien,
maar heb je het gevoel dat je het geluk verdien?
Ik ben niet zoals ze denken,
het gelukkig zijn laat zichzelf niet schenken.Geen vertrouwen in ’n mens,
en geen enkele wens.
Zoveel mee gemaakt in het leven,
bang om iemand een beetje liefde te geven.Vele weten niet hoe ik toen was,
geen enkele verdriet die men in me ogen las.
Ik kon toen alles aan,
maar dat veranderde op het moment toen iemand het geluk uit me begon te slaan.Nu is me hart als steen,
veel verdriet als iemand uit me leven verdween.
Ik dacht, laat ik niet meer om iemand geven,
dan heb ik geen verdriet als iemand verdwijnt uit mn leven.Vele tranen die mn wangen hebben aangeraakt,
en me toch tot een hard persoon hebben gemaakt.
Ik dacht, die tranen komen niet meer,
maar ik had het fout, telkens komt het weer…
Rugzak
’n onzichtbare rugzak draag ik in me leven met me mee,
vreugde en zorgen een verzameling van wel en wee.
Soms is de rugzak vol net zoals stenen en op een andere moment licht,
Dan blijft er ruimte over en gaat het gemakkelijker dicht.
Soms zet ik paar dingen opzij,
in mijn gedachten weet ik die hoofdstuk is voorbij.
Toch zet ik het op een andere plek,
misschien maakt het me daarom zo gek.
Het rugzakje is nog niet zoals ie moet zijn,
sommige dingen doen namelijk nog een klein beetje pijn.
’n stukje van me hart, en een stukje van me verleden,
zitten in het rugzakje van het heden.
Met die rugzak zal ik het leven door gaan,
tot ik later niet meer zal bestaan…
Mijn leven
Ken het gevoel van vallen en opstaan, vaak lijkt er geen einde aan.
Maar ook dan probeer ik het goed te doen, en heb het terug blik van toen.
Vaak piekeren over het feit hoe m’n moeder leeft, heb niet het gevoel dat ze iets om me geeft.
Zoveel nare dingen kon ze zeggen, zonder maar een fatsoenlijke ding uit te leggen.
Vaak vraag ik mezelf dan wat af, waarom is die mens zo laf.
Ik zeg wel, het boeit me niet, maar geloof me het doet me echt verdriet.
Een leven wat vaak verkeerd is gegaan, dat heeft wat met me aan gedaan.
Zo herinner ik mezelf op de leeftijd van 8jaar, dat was voor mij behoorlijk zwaar.
De klappen die ik kreeg, en het voor iedereen verzweeg.
M’n zusje kwam half jaar later in m’n leven, en voor haar moest ik m’n ouderschap geven.
Daarna kwam m’n broertje eraan, en voor hem had ik het zelfde gedaan.
Kind voedt kind, het is maar wat je ervan vind.
Een moeder die der eigen kinderen niet zag, en ’n ex van der die dronk elke dag.
- Colofon: